Nasza klasa jest dosyć szczególna. Ludzie, którzy w jej skład wchodzą są dosyć specyficznymi ewenementami. Każdy jest bardzo oryginalny i nie ma kogoś, kto z czegoś by w naszych kręgach nie zasłynął. Dotąd chyba królują uczniowie o wręcz legendarnych tekstach.

Jednym z nich, dosyć oryginalnym członkiem naszej klasy jest Maciej. Na co dzień człowiek spokojny, cichy i opanowany. Jednak jak to się mówi „Cicha woda brzegi rwie”. Na niektórych lekcjach słowa, które w najmniej spodziewanej sytuacji wyrwały się Maćkowi pamięta dzisiaj każdy.

Kilka takich Przytoczymy tutaj: · Na lekcji WDŻ „oglądaliśmy” film. Przynajmniej taki był zamiar naszej pani, w praktyce wyglądało to trochę inaczej. Wszyscy pochłonięci rozmową od czasu do czasu jedynie zerkaliśmy na ekran, żeby znać później choćby ogólny zarys filmu. Naszej kochanej nauczycielce niezbyt podobały się nasze naukowe konwersacje. Kilka osób rozmawiało wtedy z Maćkiem o „pięknościach” naszej klasy, niestety Pani przerwała tą niewiarygodnie wciągającą debatę i klasa chcąc, czy nie – musiała się uspokoić. Kolega o którym tu mowa nie był chyba tym zbyt zachwycony i chcąc koniecznie zakończyć przerwaną rozmowę swoim komentarzem – wstał, rozłożył ręce i przerywając niemal grobową ciszę powiedział: „Tyle pasztetu, ale chleba mało”. Można sobie jedynie wyobrazić reakcje klasy. Mam wrażenie,że nie chodziło mu o kanapki… :D